ედვარდ ჯეი ეპშტეინის 1982 წელს გამოცემულ კვლევაში სახელწოდებით „როდესმე გიცდია ბრილიანტის გაყიდვა?“ ჟურნალისტმა ფარდა ახადა სტერეოტიპს, რასაც მან „ბრილიანტის გამოგონება“ უწოდა.
ეს გამოგონება გასაოცრად ახალია: ეფშთეინი მის საწყისებს მე-19 საუკუნის ბოლოს სამხრეთ აფრიკაში ბრილიანტის საბადოების მასობრივ აღმოჩენას უკავშირებს. ბრიტანელმა ბიზნესმენებმა სამხრეთ აფრიკის კარტელი დააფუძნეს, სახელწოდებით De Beers Consolidated Mines, Ltd. (ამჟამად De Beers). კარტელის დაარსებით მათ მოახერხეს მომავალ ათწლეულებში შთამბეჭდავად გაეზარდათ კონტროლი ბრილიანტით ვაჭრობის ყველა ასპექტში.
დე ბეარსმა მიზნად დაისახა მანიპულირება მოეხდინა არა მხოლოდ მიწოდებაზე, არამედ მოთხოვნაზეც. 1938 წელს, დე ბეარსმა დაიქირავა ნიუ-იორკში მოღვაწე სარეკლამო სააგენტო N.W. Ayer.
ამ დროს კი მსოფლიოში ბრილიანტის ფასები უფრო და უფრო ეცემოდა. ამის შესაჩერებლად ეიერის თანამშრომლებმა დაისახეს მიზანი: მათ სურდათ დაერწმუნებინათ ახალგაზრდა მამაკაცები, რომ ბრილიანტი (და მხოლოდ ბრილიანტი) არის რომანტიკის სიმბოლო და მათი სიყვარულის საზომი. და საკუთარი პიროვნული და პროფესიონალური წარმატებაც კი პირდაპირ პროპორციულია ნაყიდი ბრილიანტის ზომასა და ხარისხზე.
ეიერმა ეს ყველაფერი კულტურის ნაწილად აქცია და მათ ხაზი არა ბრილიანტს ან კონკრეტულ ბრენდს გაუსვა, არამედ თვით იდეას:
„ყველასათვის საყვარელი ფილმის გმირებს გადასცეს ბრილიანტებით შემკული სამკაულები, რათა ფილმების სიუჟეტებში ისინი გამოეყენებინათ როგორც დაუნგრეველი სიყვარულის სიმბოლო. პარალელურად, სააგენტომ დე ბეარსს ურჩია წამყვანი ჟურნალებისა და გაზეთებისათვის შეეთავაზებინათ ისტორიები ფოტოსურათებით, რაც ხალხს საშუალებას მისცემდა დაენახა კავშირი ბრილიანტებსა და რომანტიკას შორის. დიზაინტერებს უნდა ესაუბრათ სხვადასხვა რადიო პროგრამებში „ბრილიანტის მიმართ მზარდი ტრენდის” შესახებ, რის დაწყებასაც თვითონ ეიერი გეგმავდა.”
გასული საუკუნის 40-იანი წლების მიწურულს, ეიერის კოპირაითერმა მოიფიქრა სლოგანი, რასაც დე ბეარსი მასშემდეგ იყენებს: „ბრილიანტი სამუდამოა!“ მიუხედავად იმისა, რომ სინამდვილეში ბრილიანტი შეიძლება დაიმსხვრეს, გაუფერულდეს ან ფერფლად იქცეს, მისი მუდმივობის ილუზიამ სათანადოდ გაუსვა ხაზი ამ ძვირფასი ქვის მაგიურ ფასეულობებს, რისი მინიჭებაც ბრილიანტებისათვის სარეკლამო სააგენტოს მთავარი მიზანი იყო.“ – წერს ეფშთეინი. ბრილიანტი, რომელიც სამუდამოა, გვპირდება დაუსრულებელ სიყვარულს და მეგობრობას. მაგრამ მუდმივი ბრილიანტი ისეთია, რომლის გაყიდვაც შეუძლებელია. როგორც ეფშთეინი აღნიშნავს, ბრილიანტების გადაყიდვა უზომოდ რთულია. ეს ყველაფერი იწვევს რყევას ბრილიანტის ფასებში და ძირს უთხრის ხალხის წარმოდგენებს მისი ფასეულობის შესახებ, ხოლო ბრილიანტები, რომლებსაც ინახავენ ან მემკვიდრეობით შვილიშვილებს გადასცემენ, არა.
1939 და 1979 წლების შუალედში, დე ბეარსის ბრილიანტის გაყიდვები ამერიკაში 23 მილიონი დოლარიდან 2,1 მილიარდ დოლარამდე გაიზარდა. ამ 40 წლის მანძილზე ასევე გაიზარდა კომპანიის რეკლამირების ბიუჯეტი (200 000-იდან 10 მილიონამდე წელიწადში).
დე ბეარსმა ისეთ ბაზრებზე შესვლაზეც კი არ დაიხია უკან, როგორიც გახლდათ იაპონია, სადაც ღრმად ქონდა ფესვები გადგმული გარიგებით ქორწინების ტრადიციას. სწორედ ამ მიზეზის გამო, იქ ქორწილამდე რომანტიკას დიდი მნიშვნელობა არ ენიჭებოდა. ეფშთეინი წერს, რომ დე ბეარსმა აგრესიული მარკეტინგით გაუწია ბრილიანტის ბეჭდებს რეალიზაცია იაპონიაში, წარმოაჩინა რა ისინი თანამედროვე დასავლეთის ღირებულებების მატარებლად. 1967 წლისთვის, სარეკლამო კამპანიის დაწყებამდე, 5 პროცენტზე ნაკლებ პატარძალს ჩუქნიდნენ ბრილიანტის ნიშნობის ბეჭედს. 1982 წლისთვის კი ეს რიცხვი 60 პროცენტამდე გაიზარდა და იაპონიამ ბაზრის სიდიდის მიხედვით მე-2 ადგილზე გადაინაცვლა.
დე ბეარსი ისევ მსხვილი მოთამაშეა ბრილიანტების წარმოების ინდუსტრიაში, მაგრამ არც ისეთი დომინანტური როგორიც ერთ დროს იყო. სლოგანის „ბრილიანტი სამუდამოა“ კოპირაითერი 1999 წელს გარდაიცვალა და ეიერმავ თავისი მუშაობა 3 წლის შემდეგ შეწყვიტა. მაგრამ „ბრილიანტის გამოგონება“ კვლავ აგრძელებს ცხოვრებას.